พระอาจารย์สอ สุมังคโล ได้ออกเดินทางเพื่อไปกราบฝากตัวเป็นลูกศิษย์หลวงปู่เสาร์ กันตสีโล ที่วัดดอนธาตุ อ.พิบูลมังสาหาร จ.อุบลราชธานี โดยมี เด็กชายพวง ลุล่วง ในวัย 14 ปี พร้อมด้วย เด็กชายบุญมี ไชยงาม ติดตามไปด้วย โดยออกเดินทาง จาก บ้านศรีฐาน อ.คำเขื่อนแก้ว (ในสมัยนั้น) ไปยัง อ.พิบูลมังสาหาร จ. อุบลราชธานี โดยมีจุดหมายปลายทาง คือการปฏิบัติธรรมร่วมกับหลวงปู่เสาร์ กันตสีโล ที่วัดดอนธาตุหรือวัดที่หลวงปู่เสาร์เรียกว่า “วัดเกาะแก้วพระนอนคอนสวรรค์วิเวกพุทธกิจศาสนา”
ในสมัยนั้นยังไม่มีรถประจำทาง จึงต้องอาศัยรถของกรมทางหลวงไปลงที่อำเภออำนาจเจริญ เพื่อขึ้นรถประจำทางไปยังตัวเมืองอุบลราชธานี แวะพำนักที่วัดบูรพารามในเมืองอุบลราชธานี หลังจากนั้นก็ลงเรือไฟต่อไปยังอำเภอพิบูลมังสาหาร แวะพักที่วัดภูเขาแก้ว รุ่งเช้าข้ามลำน้ำมูลไปวัดดอนธาตุ ใช้เวลาการเดินทางกว่า 3 วันกว่าจะถึงวัดดอนธาตุของหลวงปู่เสาร์ ต้องผ่านเส้นทางที่ทุรกันดารเต็มไปด้วยอุปสรรคและความลำบาก แต่ด้วยจิตใจที่มีความเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น ไม่ย่อท้ออุปสรรค และด้วยบุญบารมีที่สะสมมาตั้งแต่อดีตชาติ การออกเดินธุดงค์ในครั้งนี้จึงนับเป็นจุดเริ่มต้นของสร้างบารมีและความเข้มแข็งในจิตใจให้กับเด็กชายพวง ลุล่วง ในเวลาต่อมา
เมื่อเดินทางร่วมกับพระอาจารย์สอ สุมังคโล มาถึงวัดดอนธาตุหรือวัดเกาะแก้วฯ ซึ่งเป็นวัดที่หลวงปู่เสาร์ได้สร้างขึ้น และจำพรรษาเป็นวัดสุดท้ายในบั้นปลายชีวิตของท่าน วัดดอนธาตุแห่งนี้ตั้งอยู่บนเกาะอยู่กลางลำน้ำมูลใน อ.พิบูลมังสาหาร ไม่มีสะพาน มีน้ำล้อมรอบทุกทิศทาง การเดินทางจะต้องไปโดยเรือเท่านั้น มีภูมิประเทศที่เป็นสัปปายะ เหมาะแก่การปฏิบัติธรรมเป็นอย่างยิ่ง พระอาจารย์สอ สุมังคโล ก็ได้พาทั้งเด็กชายพวง ลุล่วง และ เด็กชายบุญมี ไชยงาม ไปฝากตัวเป็นศิษย์หลวงปู่เสาร์ เพื่อเรียนรู้ข้อวัตรปฏิบัติต่างๆ อันเป็นพื้นฐานของการปฏิบัติในเวลาต่อมา
หลวงตาพวงท่านเล่าให้ฟังว่า "หลวงปู่เสาร์มีอุปนิสัยไม่ค่อยพูด ชอบสันโดษ ท่านจะเทศน์สั่งสอนเมื่อจำเป็น ในช่วงที่หลวงตาอยู่กับท่านนั้น สุขภาพของท่านไม่ค่อยแข็งแรง การอบรมสั่งสอนญาติโยม ตลอดจนพระเณรต่าง ๆ ท่านได้มอบให้หลวงพ่อดี ฉันโน ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของท่าน ให้อบรมสั่งสอนแทน
หลวงปู่เสาร์เป็นพระอาจารย์ของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ในการออกธุดงค์ช่วงแรกๆ ของหลวงปู่มั่น ท่านทั้งสองมักจะออกธุดงค์ไปด้วยกัน ตามจังหวัดต่าง ๆแถบภาคอีสาน ท่านชอบไปไหนมาไหนด้วยกันทั้งในและนอกพรรษา พอถึงช่วงกลางอายุของท่าน เวลาจำพรรษามักแยกกันอยู่ แต่ไม่ห่างไกลกันนัก เพราะต่างฝ่ายต่างมีลูกศิษย์จำนวนมาก จำเป็นต้องแยกกันอยู่เพื่อให้มีที่อยู่อาศัยอย่างเพียงพอ
พระอาจารย์มหาบัว ญาณสัมปันโน ได้บันทึกคำบอกเล่าของพระอาจารย์มั่นเกี่ยวกับพระอาจารย์เสาร์ ในหนังสือประวัติพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตะเถระ ไว้น่าสนใจว่า เดิมหลวงปู่เสาร์ ปรารถนาเป็นพระปัจเจกพระพุทธเจ้า เวลาออกบำเพ็ญ พอเร่งความเพียรเข้ามาก ๆ ในรู้สึกประหวัด ๆ ถึงความปรารถนาเดิมเพื่อเป็นพระปัจเจกพระพุทธเจ้า แสดงออกเป็นเชิงอาลัย เสียดาย ไม่อยากไปนิพพาน ท่านเห็นว่าเป็นอุปสรรคต่อความเพียรเพื่อความรู้แจ้งซึ่งพระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ ท่านเลยอธิษฐาน ของดจากความปรารถนานั้น และขอประมวลมาเพื่อความรู้แจ้งซึ่งพระนิพพานในชาตินี้ ไม่ขอเกิดมารับความทุกข์ทรมานในภพชาติต่าง ๆ อีกต่อไป
พอท่านปล่อยวางความปรารถนาเดิมแล้ว การบำเพ็ญเพียรรู้สึกสะดวกและเห็นผลไปโดยลำดับ ไม่มีอารมณ์เครื่องเกาะเกี่ยวเหมือนแต่ก่อน สุดท้ายท่านบรรลุถึงแดนแห่งความเกษมดังใจหมาย แต่การแนะนำสั่งสอนผู้อื่น ท่านไม่ค่อยมีความรู้แตกฉานกว้างขวางนัก ทั้งนี้อาจเป็นไปตามภูมินิสัยเดิมของท่านที่มุ่งเป็นพระปัจเจกพระพุทธเจ้า ซึ่งตรัสรู้เองชอบ แต่ไม่สนใจสั่งสอนใครก็ได้ นอกจากนั้นท่านยังไม่ชอบพูด ชอบเทศน์ เวลาจำเป็นต้องเทศน์ ท่านก็เทศน์เพียงหนึ่งหรือสองประโยคเท่านั้น แล้วก็ลงธรรมาสน์ไป
ประโยคที่ท่านเทศน์ซึ่งพอจับใจความได้ว่า "ให้พากันละบาปและบำเพ็ญบุญ อย่าให้เสียลมหายใจไปเปล่า ที่ได้มีวาสนาเกิดมาเป็นมนุษย์" และ "เราเกิดเป็นมนุษย์ มีความสูงศักดิ์มาก แต่อย่านำเรื่องของสัตว์มาประพฤติ มนุษย์ของเราจะต่ำลงกว่าสัตว์ และจะเลวกว่าสัตว์อีกมาก เวลาตกนรกจะตกหลุมที่ร้อนกว่าสัตว์มากมาย อย่าพากันทำ" แล้วก็ลงธรรมาสน์ไปกุฏิ ไม่สนใจกับใครอีกต่อไป
ลักษณะท่าทางของหลวงปู่เสาร์ กันตสีโล มีความสง่าผ่าเผยน่าเคารพเลื่อมใสมาก ผู้ที่พบเห็นจะเกิดความรู้สึกสบายใจ เย็นใจ ไปหลายวัน ประชาชนและพระเณรเคารพเลื่อมใสท่านมาก ท่านก็มีลูกศิษย์มากมายเหมือนหลวงปู่มั่น และคงเป็นเพราะบุญวาสนาในอดีตที่ทำให้ด.ช.พวง ลุล่วง มีโอกาสเป็นศิษย์ของหลวงปู่เสาร์ ในช่วงที่ติดตามพระอาจารย์สอ สุมังคโล ในครั้งนี้เช่นกัน
หลวงปู่เสาร์ ท่านเคยมีโอกาสไปพำนักที่วัดป่าศรีฐานใน จ.ยโสธร บ้านเกิดของเด็กชายพวง ลุล่วง เช่นกัน ท่านได้เดินทางมาพำนักเพื่อเยี่ยมเยียนพระอาจารย์บุญช่วย ธัมวโร ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของท่าน จึงเป็นโอกาสที่ชาวบ้านศรีฐานในได้ฟังธรรม และทำบุญถวายพระอาจารย์สายวิปัสสานากรรมฐานองค์สำคัญ ทั้งนี้รวมทั้งโยมบิดามารดาของเด็กชายพวง ลุล่วงด้วย
เหตุการณ์ในครั้งนั้น หลวงปู่สรวง สิริปุญโญได้เมตตาเล่าให้ฟังว่า “สมัยก่อนวัดป่าศรีฐานในเป็นที่อยู่อาศัยของฝูงลิงฝูงใหญ่ เพราะเป็นป่ามีต้นไม้หนาแน่น เวลามีคนมาทำบุญมันจะคอยมาแย่งอาหาร ดังนั้นเวลาจะไปวัดต้องมีเด็กผู้ชายติดตามไปด้วยเพื่อคอยไล่ลิง เพราะลิงจะกลัวผู้ชาย หลวงตาเลยได้ติดตามโยมแม่ไปวัดเสมอๆ จึงเป็นโอกาสได้รับใช้ปรนนิบัติหลวงปู่เสาร์”
หลวงปู่สรวงเล่าต่อว่า “หลวงปู่เสาร์สอนให้ท่านเช็ดเท้าถวายเวลากลับมาจากบิณฑบาต โดยบอกวิธีเช็ดให้ท่านฟังอย่างละเอียด ท่านยังบอกกับพระที่อุปัฏฐากท่านว่า ให้เด็กมันทำบ้าง มันจะได้บุญกับเขา” ระหว่างนั้นหลวงปู่เสาร์ท่านได้พำนักอยู่ที่วัดป่าศรีฐานในเป็นเวลาร่วมเดือน จึงได้เดินทางกลับอุบลราชธานี นับบุญกุศลอันยิ่งของเด็กชายพวง ลุล่วงและชาวบ้านศรีฐานที่ได้มีโอกาสทำบุญสร้างกุศลกับพ่อแม่ครูบาอาจารย์องค์สำคัญในครั้งนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น